Liefde in Nepal

Dag allemaal,

Hoe gaat het met jullie? Hebben jullie allemaal een fijne kerst gehad en nu al bijna klaar voor oud en nieuw? Mama, via deze weg alvast gefeliciteerd, ik bel je later zeker nog om je persoonlijk te feliciteren.
In Nederland zitten mijn lieve vriendin met een grote verrassing in de buik te wachten tot ik mijn, voorlopig, laatste reis met Djoser maak. Reden om er nog extra van te gaan genieten! HvJ, Nessie, over een weekje zijn we weer samen, yahoo, klaar voor ons nieuwe leven. Tot die tijd...even een verhaaltje (nou, het is weer veel geworden hoor).

De eerste week Nepal zit er weer op en ik heb weer veel beleefd en genoten van dit mooie, maar arme land. Laat ik beginnen met een paar grappige dingen die mij zijn opgevallen (die eerder voor mij verborgen zijn gebleven).
Zoals ik net al schreef is Nepal een arm land, sterker nog 1 van de armste landen ter wereld. Een land waar het maar niet mee wil lukken. Politiek een chaos en een gemiddeld inkomen van 47euro per maand. Rondom de steden zijn er vele krotten wijken die eruit zien alsof kleine kinderen een hut hebben gebouwd, maar dan met duizenden te gelijk. In deze gebieden heerst uiteraard chaos, maar een ding zie je niet en dat is dat mensen op straat plassen. Zelfs in de meest afgelegen gebieden vind je nog toiletten die verrassend schoon zijn. Verwacht daar geen stromend water, maar wel altijd een emmer waar je je behoefte mee kan weg spoelen. Uiteraard is dit voor ons westerlingen niet de ideale situatie, maar zoveel beter als menig ander land waar de behoefte gewoon op straat wordt gedaan.
Ook een nieuwe bewustwording is het spugen. Er komen hier inmiddels vele Chinezen op vakantie en die nemen hun eigen gewoontes natuurlijk mee. Een van de smerige gewoontes hebben de Nepalezen overgenomen. Het vanuit je tenen op gorgelen van je kwakje en deze met veel lawaai (en weinig resultaat) aan de straat toevertrouwen. Gelukkig bezigt niet iedere Nepalees dit, maar zo af en toe moet je er wel aan geloven.

Ik wilde verder nog schrijven over een grappige ontmoeting die ik vanmorgen had. Met een gids zijn wij vertrokken voor een mooie wandeling naar de World Peace Pagode. Een door Japanners ontworpen stupa op de top van een heuvel. Een mooie wandeling leidt je door een dorpje en dan ga je de bossen in. Terwijl wij aan het wandelen waren vertelde de jongen die van het hotel ons vergezelde dat er een aantal veelste dure auto's eigendom waren van mensen uit het parlement. Terwijl wij deze passeerden wees hij ons op de nummer platen. Zoals wij AA hebben voor de koninklijke familie hebben ze hier witte nummerplaten met rode letters. Nadat we de auto's waren gepasseerd naderden wij zo'n mooie hangbrug voor voetgangers over een rivier. Op het moment dat wij deze brug bijna zouden oversteken komen er van de andere kant een aantal politieagenten, bodyguards en een aantal mannen in nette typisch Nepalese kleding. Op het hoofd droegen zij een topi, een traditionele Nepalese hoofddeksel. Toen de heren ons passeerden zeiden wij vriendelijk 'Namaste' en krijgen wij hetzelfde toegewenst. Hierop zij 1 van de mannen in het net gekleed dat we moesten oppassen met het oversteken van de brug, deze was namelijk in slechte staat. De man lachte ons vriendelijk, doch zakelijk toe. Hierop ontschoot mij de volgende zin: "If that is so, maybe the goverment should do something about the bridge". Het vriendelijke gezicht verstarde onmiddellijk. Het was duidelijk dat ik deze minister niet op zijn verantwoordelijkheid mocht aanspreken. Met een gezicht van iemand die net een citroen had gegeten liep de overheidsman verder. Wellicht is dit wel een voorbeeld van hoe het er in het parlement aan toe gaat, dacht ik. Kritiek geven in Nepal is eigenlijk not done. De man komt uit een hoge kaste en heeft het ook nog eens tot het parlement (of regering, dat weet ik niet precies) geschopt. De man heeft het helemaal gemaakt, is gekozen door het volk en mag nu geen kritiek meer krijgen. Dit is natuurlijk de omgekeerde wereld. Deze man zou juist moeten reageren met: "Ja, natuurlijk moeten wij dat doet" of met argumenten komen die hout snijden. Stiekem hoop ik dat ik de man een klein beetje een rot gevoel heb gegeven. Maar misschien is dat wel ijdele hoop. De man zal er vast niet van wakker liggen wanneer hij vanavond in zijn grote huis zijn ogen sluit. Dus mijn wens op met deze opmerking de mensen die aan de andere kant van de brug leven een klein beetje te helpen was misschien wel grootheidswaanzin van mij. En zo houden de gedachten mij lekker bezig.

In dit stukje hierboven heb ik al iets gezegd over kastes. In 1 van mijn verhalen over India heb ik dit onderwerp ook al aangekaart (dus lees dat gerust even terug voordat je het volgende gaat lezen).
Tijdens de wandeling vroeg ik aan de jongen van het hotel of hij al wist of hij zou gaan trouwen. In de meeste gevallen in Nepal is dat een 'arranged marriage'. Dus de familie bepaald met wie je gaat trouwen. In mijn formulering probeerde ik voorzichtig te zijn en niet te oordelen. Het verhaal wat hij daarna vertelde schokte mij.
Vier jaar geleden kreeg Jayandra via een vriendin een telefoonnummer van een meisje. Nadat hij dit meisje had gebeld waren ze allebei gelijk verliefd op elkaar stem (hoe romantisch). Ze belden elkaar regelmatig en na een half jaar was het moment daar dat ze elkaar zouden gaan ontmoeten. Vanuit Pokhara trok Jayandra de stoute schoenen aan en vertrok naar Chitwan. Daar zou hij zijn liefde ontmoeten onder begeleiding van de vriendin die hen had voorgesteld. Nerveus als hij was ontmoette hij haar en was het plaatje compleet. Ze werden beide tot over hun oren verliefd op elkaar. Ze praten urenlang en al snel wist Jayandra het zeker, dit zou zijn vrouw kunnen worden. Dit zou betekenen geen 'arranged marriage', maar een 'love marriage'. In de maanden erna bleven ze elkaar bellen en praten ze over een toekomst samen. Een mooie toekomst zou het kunnen worden.
Na verloop van tijd na Jayandra de eerste stap richting een huwelijk. De familie moest weten dat hij verliefd was. Thuis gekomen op een van de spaarzame momenten dat hij niet in het hotel hoefde te werken en naar zijn familie in Gorkha kon gaan. Thuis vertelde hij het goede nieuws. Zijn moeder was blij en zijn vader stelde hem die ene vraag die alles zou veranderen: "Van welke kaste is zij?" Jayandra en zijn familie zijn Brahma, dat is de hoogste kaste. Het meisje waar hij verliefd op is, is van 1 kaste lager Yetri. En dat kan niet in Nepal. Vader vertelde hem dat een huwelijk er niet in zou zitten. Dit zou een schande zijn voor de familie van Jayandra. De situatie is namelijk als volgt. Wanneer je als Brahma trouwt met iemand uit een lagere kaste worden de kinderen die je krijgt ook van een lagere kaste. Schande nr.1
Schande nr. 2 de vader van Jayandra is als Brahma in het dorp een soort van adviseur voor iedereen die vragen heeft over het (hindoeïstische) leven. Het kan niet dat de zoon van hem dan trouwt met een Yetri.
Schande nr. 3 In Nepal is het gebruikelijk dat de aangetrouwde schoondochter in het huis van de familie van de man komt te wonen. Dus de vriendin van Jayandra zou dan in Gorkha bij zijn familie komen wonen. Nu wil het hindoeïstische gebruik dat een Brahma niet mag eten wat door een lagere kaste is klaargemaakt. Dus het Yetri-meisje mag niet in de keuken komen van de familie om eten te maken.

Je kan je voorstellen dat Jayandra hier behoorlijk mee in zijn maag zit. Inmiddels zijn we 3 jaar verder en is de status quo niet verandert. Jayandra probeert nog steeds zijn ouders te overtuigen van zijn liefde voor het Yetri meisje. Nog altijd zonder succes.
Ook de ouders van het Yetri meisje hebben zich niet onberoerd gelaten. Zij zullen het huwelijk niet accepteren wanneer de vader van Jayandra het niet goedkeurt. Dit zou namelijk voor hen een schande zijn en bovendien zou hun dochter dan een man hebben die niet wordt ondersteund door zijn familie.
De laatste ontwikkeling is dat Jayandra een ultimatum van de moeder van zijn vriendin heeft gekregen. Wanneer hij binnen twee jaar niet met een oplossing komt zal het huwelijk vanuit haar familie ook niet worden goedgekeurd.

Wanhopig vroeg Jayandra mij wat ik hem zou adviseren. Ik stond met mijn mond vol tanden en had ontzettend te doen met hem. Ik kon hem moeilijk adviseren om tegen zijn familie in te gaan, maar ik kan hem ook niet adviseren om tegen de liefde in te gaan. Het enige wat ik kan doen is zijn verhaal aanhoren en zeggen dat ik erg met hem mee leef. Hebben jullie nog ideeën?

Kort gezegd, dit laat kan je soms ineens enorm aangrijpen. Kleine dingen als deze maken de verschillen tussen het leven hier en dat van ons in Nederland zo groot. In veel dingen zijn wij toch gezegend met vrijheid en een eigen wil. Met een brok in mijn keel sluit ik dit verhaaltje af en hoop ik dat de liefde zal overwinnen....misschien wel tegen beter weten in.

Liefs
Martijn