Matten bij de bios

Vandaag heb ik de ultieme India ervaring gehad. Vandaag ben ik namelijk naar de bioscoop gegaan. Dit verhaal begint bij de verkoop van de tickets.

Ik ben een man met een missie. De missie is om de groep een mooie en complete reis naar India te leveren, zonder dat zij hier veel voor moeten ondernemen of lang moeten wachten op dingen die ik moet regelen. Dus vanmiddag voor het bezoek aan het paleis der Winden ( dit staat niet voor overtollig gas in de darmen dat je in India wel hebt, maar voor hét icoon van Jaipur. De Hawa Mahal, zoals het paleis heet, is gebouwd voor de vele vrouwen van de maharadja. Zij konden vanachter een grote roze façade uitkijken over de bazaar en de processies op straat. In plaats waar zij zich na het huwelijk met de maharadja nog zelden kwamen), besloot ik kaartjes te gaan kopen voor de film. Met een vriendelijke tuctuc chauffeur reed ik naar het Raj Manir. Aangekomen bij de bioscoop was het een drukte van belang. Het bleek al snel dat vele Indiërs stonden te wachten tot ze een toegangskaartje hadden bemachtigd en de voorstelling van 15:30 konden zien. Dit wachten is een bijzonder fenomeen, want waar wij, Europeanen, rustig achter elkaar staan en vooral onze persoonlijke ruimte bezet houden, lijken de Indiërs deze niet te bezitten. De rij wordt door een politie agent recht gehouden en mensen staan als een soort hele intieme polonaise achter elkaar. Met de buik in de rug van de voorganger. Ondanks het strakke optreden van de agent is er constant reuring. Steeds duwen mensen elkaar uit de rij en eenmaal uit de rij gewerkt proberen deze personen zich weer terug te wurmen. Dit gaat onder luid gelach en gejoel. Bij het raampje van het ticketoffice is het niet te houden. Mensen vechten voor een kaartje alsof het de laatste kans is een zinkend schip te verlaten. Er wordt geduwd, getrokken, er worden ellebogen, nagels en knieën gebruikt om voor het loket te komen. Eenmaal daar moet je proberen oogcontact met de verkoper te krijgen, de vrij cool zijn kaartjes aan de man brengt. De man heeft schijnbaar geen idee wat er 1 meter van hem vandaan gebeurd. In een woud van handen die met geld duidelijk proberen te maken hoeveel kaartjes ze willen, moet jij het oogcontact bewaren. Nu is het loket een geblindeerd raam met tralies ervoor. Ter hoogte van een paar Indische ogen zit een gat waar je je bestelling door kan doen. Aan de onderkant, daar waar de vele handen hun werk doen, is een gleuf van 8 cm hoog waar je je geld kunt geven en het kaartje kunt pakken. 
Dit geheel aanschouwde ik allemaal en ik dacht even terug aan mijn ervaringen op koninginnedag 1994, waar we met een groep vrienden elkaar kwijt raakte omdat we vooruit geduwd werden en besloot dit gevecht met een paar honderd Indiërs aan te gaan. Dit om deze ervaring te wreken op een aantal achteloze bioscoop bezoekers. In mijn overpeinzingen werd ik gered door de tuctuc chauffeur. Hij verzekerde mij dat het over een half uur rustiger zou zijn. Ik deed mijn commando pak weer uit en de rode baret ( van Marcel geleend) weer af en heb een half uur rondgereden met de chauffeur.
Eenmaal terug om half 4 was er nog dezelfde drukte, maar was het loket voor de verkoop van die avond inmiddels ook geopend. Ik wist wat me te wachten stond, dus ik maakte me klaar voor een potje matten met 50 Indische jongens, want meisjes staan hier niet in de rij. In een minuut tijd had ik al 4 Indische jongens, die een kop kleiner en de helft van mijn gewicht zijn aan de kant geslingerd. Het loket was al in zich en ik schatte dat ik in 10 minuten met 12 kaartjes me door de menigte terug zou knokken.
Dit bleek veel sneller te gaan. De deuren van de bioscoop gingen namelijk open en het loket van de film van 15:30 ging dicht. Hierop hielp de politieagent door ongeveer 75 teleurgestelde gasten met harde hand uit de steeg te slaan waar het loket zich bevond. Ik zag dan ook mijn kans schoon en dook in de vrijgekomen ruimte. Het lukte nog 1 Indische jongen om mij te slim af te zijn. Hij kon namelijk tussen mijn armen door oogcontact krijgen met de kaartverkoper. En 2 kaartjes werden er nog verkocht voordat ik aan de beurt was. Als een dappere visser die met windkracht 10 gaat vissen hing ik voor het loket. Aan mijn linkerkant werd ik door 10 man geduwd. Ondertussen voelde ik een aantal handen op mijn onderrug. Deze begonnen enorm te duwen, maar ik bleef staan. Het geheel duurde wat lang en ik stond op het punt me gewonnen te geven en me als een kalf naar de slachtbank te laten leiden. Mijn beenspieren stonden gespannen en ik had een grimas op mijn gezicht toen ik plots met twaalf kaartjes de rij kon verlaten. Met 3 geplaatste ellebogen stond ik ineens in een rustige ruimte. 
Trots liep ik naar de tuctuc en de chauffeur was zichtbaar verrast. Hij complimenteerde mij door te zeggen: "you have won an Indian war!"

Die avond was ik maar wat trots toen we met 12 personen de bios inliepen? Klaar voor weer een all Indian experience, een Bollywood film. De strekking van zo'n film is simpel. Twee mooie Indiërs worden verliefd op elkaar. De liefde kan op een of andere manier niet zo maar bezegeld worden en de hele film lang is het wachten tot het happy end waar ze samen zijn. Gedurende de film worden bepaalde momenten uitgebreid bezongen waarbij veel gedanst wordt. Dit dansen gaat in de vorm van een soort flashmob of line dancing, zo je wilt. 

Uiteraard had onze film een zelfde verhaal. Deze keer was het op een campus. Nu is de film niet het meest interessante, maar de reactie van de uitgelaten mensen om je heen. Het doek gaat op en er volgt een oorverdovend geschreeuw en gejoel. Bij S.c.Heerenveen zouden ze er jaloers op zijn. Tijdens de film wordt er hard gelachen om grappen en bij iedere acteur of actrice die in beeld komt met een sexy move wordt er enorm hard gejoeld. Geweldig om mee te maken. Wanneer mensen de liedjes kennen worden ze luidkeels meegezongen. Wat een super leuke ervaring weer, van dit enthousiasme zou het Nederlandse publiek nog wat kunnen leren. Schijnbaar leven de Indiërs die in de zaal zitten lange tijd toe naar een film. Ze duiken er dan in zoals het hier blijkbaar hoort, zonder enige terughoudendheid.

We hebben het einde van de film niet gehaald. Na anderhalf uur zijn we in de pauze vertrokken, terwijl ik zelf eigenlijk nog wel had willen blijven, maar ja, alles voor de gasten, nietwaar?

Het is weer een heel verhaal geworden. Ik hoop dat jullie het leuk vinden om te lezen. Binnenkort weer meer...zal het dan kort(er) houden!

Hoop dat het met jullie goed gaat.

Liefs
Martijn