Bezinning en de Chineze maffia

Dag allemaal,

Mijn sabbatical is begonnen! Een half jaar even geen school en genieten van al het moois dat de reiswereld te bieden heeft. De intentie was om lekker op pad te zijn en even te vergeten wat er allemaal gebeurd zou zijn in het afgelopen half jaar. Inmiddels heeft de realiteit me weer ingehaald. De reis die ik ga maken is niet geworden om het afgelopen half jaar te vergeten, maar om na te denken over het komende half jaar (en lang daarna). Een periode van bezinning, rust en een kans om weer even in balans te zijn met mezelf. Ik ga me bezinnen op mijn baan en de manier waarop ik in het leven sta. Rust om even niet twee banen te gelijk te proberen goed te doen en de balans in mezelf om weer te weten wat ik het allerleukste, fijnste en mooiste vind in het leven. Kortom in ben op een pelgrimage naar mezelf. En waar kun je dat beter beginnen in het Rijk van het Midden. Een land waar het boeddhisme, Taoisme en Confusionimse hand in hand gaan. Ik ga dus lekker zweven om het begrijpelijk te houden voor sommige nuchtere bollen onder ons. Inmiddels is het besef al doorgedrongen dat ik ontzettend blij ben met zo veel dingen die ik heb. Ines, mijn (schoon)familie en supervrienden om mij heen. En dit alles in 1 week China. Goed, genoeg gezweef...back to travelling.

De afgelopen dagen heb ik lang gedacht wat zal ik toch op mijn blog schrijven. De dingen zijn veelal hetzelfde als 6 jaar geleden, dus lees die blogs nog maar eens terug. Gelukkig heeft iets ongelukkigs mij inspiratie gegeven. De afgelopen 48 uur zal ik niet snel vergeten. Binnen de groep is het nodige gebeurd en het viel allemaal samen. De twee dingen waar ik verder niet op in zal gaan, maar wel speelden op het moment dat ik het geschrevene onderging. De avond voor dit voorval kreeg een van mijn groepsleden te horen dat haar vader was overleden (heel triest). De verzekeringsmaatschappij heeft ervoor gezorgd dat ze inmiddels weer in Nederland zijn. Ondertussen zijn we met de nachttrein naar Xian gegaan. Voor 1 stel een zeer zware beproeving en dit heb ik ook te horen gekregen. Gedurende de nacht sprong de vrouw (die in het stapelbed onder me lag) regelmatig op om te vloeken en te tieren tegen Chineze te hard met de deuren sloegen (wat zeker klopte). Met dit net vers op mijn reisleiders bordje gebeurde er nog iets vervelends. Hierbij mijn 1e China verhaal:

In Xian kun je op de stadsmuren fietsen. Een ontzettend leuke ervaring. Met de gehele groep hebben we dit ondernomen. Toen 1 van de groepsleden achter lag is haar man teruggereden met een hoge snelheid. Tijdens de 'tour de China' raakte hij in botsing met een Chineze vrouw. De vrouw en ook mijn groepslid kwam naar te vallen waarbij de vrouw haar pols brak. Ontzettend vervelend natuurlijk. De Chineze dame moest naar het ziekenhuis en mijn gids is meegegaan. Ik heb de groep en ook Frans (de man van de botsing) meegenomen naar het hotel. Eenmaal daar aangekomen wilde de gids dat ik (of Frans) ook naar het ziekenhuis zou komen. Hierop ben ik in de taxi gestapt om Frans een beetje te ontlasten en om dingen ze snel mogelijk geregeld te krijgen. En hiermee kwam ik in het traditionele spel van Chinees schaken. En het bleek dat ik snel schaakmat gezet zou worden. Dit wist ik natuurlijk nog niet.
Aangekomen in het ziekenhuis werd mij eerst verteld dat ik (en daarmee Frans) de medische kosten zou moeten betalen. Hier was ik het uiteraard niet mee eens, maar dit zou worden betaald door de verzekering van het fietsverhuur bedrijf. Wij moesten het eerst voorschieten. De eerste val was gezet. Na het betalen van zo'n 65 euro (onder protest) bleek de verzekering hooguit 13 euro zou uitbetalen. Oeps, 52 euro kwijt. Goed, zou je kunnen zeggen. Vervelend, maar ja mensen in China hebben het over het algemeen financieel wat minder dan ons. En dat is ook zo. Na het betalen van dit geld wilde ik dan ook graag terug naar het hotel. Ik kwam net uit de nachttrein en had me ruim 32 uur niet gewassen en was wel toe aan een douche. Bovendien zouden de gasten die naar huis moesten vanwege het overlijden bijna vertrekken naar de luchthaven. Blijkbaar waren al deze beslommeringen van mijn gezicht te lezen (en te ruiken aan mijn kleding...de zweetplekken, zo'n zoutrandje, verklapten ook veel).

Het was tijd voor de meesterzet.

De echtgenote van de Chineze vrouw dit was aangereden vertelde in hele koele bewoordingen aan mijn gids dat zijn vrouw wellicht 3 maanden niet zou kunnen werken. Dit betekende dat zij 3 maanden niet betaald zou worden. In die drie maanden zou ze 6000 yuan (780 euro) verdienen en niet krijgen vanwege haar gebroken pols. Of wij dit bedrag even wilden betalen.
' WAT ' ????
Belachelijk, idioot, doe eens normaal, het was niet eens de schuld van Frans, want ze waren allebeide fout, NEE, we betalen niet!!!!
Ok, dan gaan we naar de politie. Oh ja, het is vandaag zaterdag, dus we kunnen maandag pas terecht en de politie bemiddeld alleen maar. Dit zou betekenen dat Frans tot na het weekend zou moeten blijven. Dan moeten we al in Chengdu zijn. F%#$, ze hebben ons bij de strot en knijpen steeds harder.
Pff...Frans bellen dan maar...
Inmiddels had Frans de alarmcentrale gebeld. Deze vertelde dat ze niet wisten hoe ze hiermee moesten dealen.
Oplossing 1...naar de politie? Dat wordt een langdurige, trage en waarschijnlijk teleurstellende ervaring.
Oplossing 2...onderhandelen...
Deze tweede optie is het geworden en met een bod van 1000 kreeg ik de lachers op de hand en de politie was al bijna gebeld.
Tegenbod van de echtgenoot 3000, dus settlen op 2000...
Hiermee heb ik Frans 260 euro lichter gemaakt, maar hebben de gids, de echtgenoot en wellicht ook het slachtoffer wel veel gelachen.
Kortom...ik was het slachtoffer van Chineze slimheid en onderhandelingsgeest.

Achteraf een leuke ervaring, maar wanneer je er middenin zit is het alsof je ingesloten wordt door de Chineze maffia.

Tot zover mijn eerste verhaal. Ik ga ga nu met de groep wat eten.

Ik hoop dat het allemaal goed is bij jullie.

Veel liefs,

Martijn

p.s.
ik heb nog niet verteld over het Chineze ziekenhuis...wellicht het volgende verhaal.