De avonturier deel 2 - Rambo of Indiana Johannes

Avonturier deel 2

Dag allemaal,

Hoop dat het nog steeds goed met jullie gaat. Zo af en toe hoor ik eens wat en dat is leuk. Op dit moment zit ik op de luchthaven van Qatar, waar we 7 uur moeten wachten op de vlucht naar Brussel. Genoeg tijd om avonturier deel 2 te schrijven.
Marieke, bedankt voor je leuke reactie, ik hoop dat dit verhaal je hetzelfde gevoel geeft.
Liefje, we gaan al bijna op VAKANTIE!!!
Familie en vrienden, misschien spreken we elkaar morgen en overmorgen nog even. Nes en ik gaan vrijdag naar Kroatië.
Hier mijn verhaal:

Na een dag vol indrukken met voor mij de neushoorn als hoogtepunt was het tijd voor meer! Tijd voor Indiana Johannes met een iPhone om de woeste natuur in te gaan. Deze keer zou ik nog dichter bij de natuur komen, want om 6 uur vertrokken we voor een wandeling door Chitwan N.P. De meest unieke manier om de natuur te leren kennen en van dichtbij mee te maken wat dit natte gebied in de zomer bezig houdt.
Gewapend met een fles water, mijn camera, medische kit (ja, je mocht eens aangevallen worden door een tijger, dan moet je wel eerste hulp worden aangeboden, op deze manier zorg ik ervoor dat ik de eerstelijns hulpverlener ben en niet het slachtoffer) en een nutteloze lonely planet in mijn tas op pad, de jungle in.

Laat ik beginnen met de jungle te omschrijven. Chitwan is geen Amazone, maar meer een weelderig bos met veel lage vegetatie, niet te grote bomen en hier en daar liaan. Deze bosrand verhuld de grote vlakte erachter met hoog olifantengras. In de zomer zo'n 4 tot 8 meter hoog. Aangezien het regentijd is vloeit er door het olifanten gras veel water en deze vult de riviertjes die er door heen lopen. Dit gebied is het ideaal voor de verschillende dieren om zich van de buitenwereld te verschuilen. Een lastige periode om dieren te spotten (volgens de gidsen kunnen we hier het beste in maart - april komen).

Toch gaan we de uitdaging aan met 1 gids voorop en 1 achter ons, dit allemaal om te voorkomen dat wij als eerste worden aangevallen door de wilde dieren die hier rondlopen. Eenmaal in het gebied lopen we doodstil over de paden in de hoop iets te spotten. Op de vlakte zien we veel vogels vliegen en kijken onze ogen mee met die van de gidsen. Zij zijn de experts en waarschijnlijk weten zij snel of er iets in de buurt is. Hier komt weer dat gevoel van spanning.
Dit gevoel herken ik van die keer dat ik in een luchtballon stapte of ging Delta vliegen met Annelies in Annecy. Soms denk ik wel eens dat ik verwend ben door al die reizen te mogen maken. Een soort arrogantie voor de bijzondere dingen die je ziet. Wanneer ik bij de pyramides ben in Egypte, verheug ik me op een kopje thee met mijn chauffeur, spelletje domino's en een waterpijp in plaats van met te vergapen aan de wereldwonderen. Verwend ben ik ook wanneer ik in Afrika niet eens meer op kijk van gazellen en andere veel voorkomende beesten. In China irriteer ik me aan de drukte op de Chineze muur en geniet daardoor niet van dit machtige bouwwerk en zo zijn er momenten dat ik mezelf een arrogante kwast vind. Maar er zijn gelukkige vele andere momenten waarop ik kan genieten van de mooie dingen van het reizen. Een groep kinderen die je enthousiast begroet en volluit naar je lacht alsof je een momentje geluk hebt gebracht. Of het dwalen door een stad en te proberen deze eigen te maken. Geluk die ik voel van mensen die hun levensverhaal met me delen en op die manier inzicht geven in het leven in een land. En uiteraard bepaalde bijzondere plaatsen waar de sereniteit me overvalt of de hectiek die overzichtelijk of overweldigend kan zijn in een stad. Er zit zoveel moois aan het reizen en dat deze geluksmomentjes me op pad sturen en dit was weer zo'n moment.

Wanneer kom je zo dicht bij het grote wild als nu? Ik loop door een gebied waar tijgers, neushoorns, olifanten, krokodillen en luipaarden rondlopen. Er bestaat een kans dat ik oog in oog zal staan met 1 of meer van deze beesten.
Na een uitzichttoren te hebben bezocht, die bijna omvalt omdat het huisje met een paar spijkers in elkaar lijkt te zijn gezet vervolgen we ons pad. De eerste hindernis is een doorgebroken riviertje over ons pad. De enkeltjes konden wel eens wat nat worden. Gelukkig had ik mijn bergschoenen aan en met droge sokken haalde ik de overkant. Van de andere 4 expeditieleden droegen er twee gymschoenen en ja zij hadden natte voetjes.
Plots is daar het moment dat de gids voorop onrustig door het riet staat te kijken. Hij maant ons stil te zijn, wat we de hele tour al waren, en wijst naar een rietkraag. "Rhino" zegt hij zacht en wij proberen een te zien wat hij ook ziet. En ja, daar op zo'n 10 meter van ons vandaan zien we een grijze bolling in het riet. Hij is niet goed te zien, omdat hij zich een beetje lijkt te verschuilen. Wel horen we het borrelen van water. Hij is wat winderig om speelt spelletjes door onderwater lucht door zijn neus te laten gaan. Wauw, wat een heerlijke spanning. Het is alsof je de laatste minuten van een belangrijke voetbalwedstrijd speelt, waarvan je weet dat je die gaat winnen. De gids voorop loopt iets naar voren om ter hoogte te komen van de neushoorn om te zien of we hem beter kunnen zien. Dit zorgt voor beweging in het water, we zijn ontdekt! Wat gaat het grote beest doen? In het vorige verhaal heb ik geschreven wat we moeten doen. Instinctief kijk ik naar de omgeving, geen boom te ontdekken. Als hij aanvalt zijn we de pineut. Maar ik sta goed midden in de groep en bovendien zijn de gidsen meegekomen ons te beschermen. Daarnaast zal ik mijn taak als (ongecertificeerde) EHBO'er uit moeten voeren, dus de Rhino moet mij maar laten staan. Grappig dat zoiets toch door je hoofd schiet.
De neushoorn is nu goed te zien en kiest niet voor de aanval, maar voor het hazenpad. Hij duikt vanuit de rivier omhoog de kade op en gaat in het riet staan. De gids gebaard dat we mogen komen en voor een minuut stond ik oog in oog met een wilde neushoorn. In het riet was hij wel omgedraaid en stond ons aan te staren, of eigenlijk te ruiken (neushoorns zien bijna niks). Het snuiven werd steeds harder en ik gedachte stampte het beest op de grond om aan te geven dat we toch echt wel wat te vrezen hadden. Dit was ook het sein voor onze gids om te zeggen "let's go!" En hoewel ik graag was gebleven om meer te zien van dit stukje historische fauna, realiseerde ik me dat het wel beter zou zijn om door te lopen.
Onder indruk van deze geweldige ervaring liepen we iets verder. Na 5 minuten liet onze gids sporen zien, verse sporen. Het had de avond ervoor enorm geregend en dit zorgde ervoor dat alles van de dagen ervoor vervaagd was. De regen was ergens gedurende de nacht gestopt en wij lazen de sporen. Het vermoeden wat we hadden was juist, de gids bevestigde dat de sporen van een tijger waren. Wow, enige tijd voor ons had hier de koning van de jungle gewandeld. Met een rustige pas speurde hij naar een lekker prooi voor die ochtend. De mond open en de tong er een klein beetje uitbungelend. De grote gele tanden steken af tegen het oranje en zwart van zijn kop. Met zijn gele ogen speurt hij, terwijl zijn neus daar ook bij helpt. Terwijl we ons pad vervolgen blijft de tijger voor ons uitlopen, want het spoor blijft bij ons voor 1,5 kilometer. De gedachte van dit machtige beest ergens in de directe omgeving is even fascinerend als onwerkelijk. Waarschijnlijk heeft het beest ons al lang opgemerkt en heeft hij ons wel gezien en wij hem niet. Bij een mogelijke ontmoeting weet ik niet zo goed wat ik zou doen. De instructie opvolgen of ademloos staan kijken. Of wellicht...rennen...held die ik ben.
Een tweede neushoorn hield zich op in het hoge olifantengras en liet zich helaas niet zien. En dit allemaal tijdens de eerste anderhalf uur van onze wandeling.

De spanning van de beesten spotten werd vervangen door uitdagende water doorwaad plaatsen. Wederom moesten de enkels eraan gelopen en de onderkant van de broeken werden ook nat. Na een uurtje lekker wandelen spotten we nog 'Spotted deer', ook wel damhert genoemd. Vreemd dat je zo blasé kan worden van wat herten wanneer je net oog in oog met neushoorns en misschien wel een tijger te hebben gestaan.

Na 3,5 uur wandelen leek het pad weer richting de begin plaats te lopen. We hadden een lus gelopen en waren in de buurt toen 1 jongen opmerkte: "ik hoor water, we zullen wel weer door het water moeten". Hiervan bleek niets gelogen. We kwamen bij een dijkdoorbraak van ongeveer 3 meter breed. De gidsen, gewapend met stokken, testten de diepte. Op een gegeven moment zegt een van hen: "look there, crocodile!" En ja, daar zagen we de staart van weer een beest uit de tijd der dinosauriërs. De plaats bleek te breed en te diep om door heen te gaan. Dit zou betekenen dat we de hele wandeling weer terug moesten maken. Gids twee vertelde wel dat dit de short cut was. Een deel van de groep wilde al terug lopen en anderen wilden graag kijken of het verderop misschien wel doorwaadbaar zou zijn. Via wat hink-stap-sprong werk liet de gids ons zien dat we tot de knieën nat zouden worden. We kozen eieren voor ons geld en besloten dit te doen. Het riviertje stroomde behoorlijk hard en de locatie van de krokodil was onbekend. Was dit wel verstandig? Moet ik als reisbegeleider nu niet zeggen dat we niet moeten doen? Kom op, neem verantwoordelijkheid! Be a man!
Dus even later stonden we tot over onze knieën in het water. We hielden elkaar vast omdat de stroming nogal sterk was. En ik, ik maakte foto's, niks geen bezwaren geopperd, nee gewoon gaan. Samen met de krokodil in het water. Met mijn benen in het water voelde ik het beest, denkbeeldig, in mijn been bijten. Kopje onder ging ik met een gapend gat in mijn been. Al mijn EHBO spullen nat, dus ik zou mezelf niet eens goed kunnen verzorgen. Alsof ik Rambo was zou ik overleven in de jungle, vechten met tijgers, beren en luipaarden. Maar niks gebeurde, alleen mijn schoenen en broek waren nat en door het vochtige weer zijn mijn bergschoenen tot nu aan toe nog steeds niet droog.

Een unieke ervaring eindigde zoals die begon. Met een bootje staken wij de rivier over en moe en voldaan storten wij ons op het ontbijt. Vanuit ons restaurant keken we uit op de oever. Daar lag een krokodil die me aan keek met een blik: 'de volgende keer ben je voor mij Rambo!' En ik keek terug met een blik: 'echt niet, ik ben Indiana Johannes hoor'!

Veel liefs,

Martijn