"Voorbereid" op trekking

Namaste,

Dit is al weer een snelle opvolger. Ik ben nu nog even op Delhi airport. Klaar voor de terugvlucht. Hier een stukje over de voorbereiding op mijn trekking.

De vakantie is dan echt begonnen. Na mijn verjaardagsfeestje in mijn eentje in Kathamdu staat het volgende avontuur te wachten. Niet dat ik al iets geregeld had. Merk dat ik daar soms wat ongedurig van word. Om tijd te besparen heb ik een ticket geboekt naar Pokhara, het beginpunt voor vele trekkings en in mijn beleving een klein stuk van Chitwan national Parc vandaan. Daar zou ik dan oog in oog kunnen komen te staan met de tijger of Aziatische neushoorns. Misschien was de ongedurigheid wel veroorzaakt door de korte tijd of wellicht door het feit dat ik in Nepal was en er eigenlijk verdomd weinig van weet. Pas op het moment dat ik op de luchthaven van Kathmandu zat om te vliegen naar Pokhara las ik in de onvermijdelijke loneley planet dat Pokhara nog een verdomd eind van Chitwan vandaan ligt. Er zouden keuzen gemaakt moeten worden en blijkt dat nu net mijn zwakke punt te zijn. Graag zou ik in 3 volle dagen in Pokhara beide willen doen. Een trekking en dan op zoek naar de koning van de jungle. Helaas onmogelijk! Ietwat gefrustreerd over mijn slechte voorbereiding stond ik klaar voor de vlucht.

Er zijn in Kathamndu twee terminals, 1 voor internationale en 1 voor nationale vluchten. Bij de tweede werd ik uit de taxi gezet en ik had het gevoel op een station in India te zijn. Hectiek, smerige controle poortjes en enkele ongeïnteresseerd kijkende politieagenten die controleerden of we binnen mochten, want zonder geldig ticket geen toegang. Dit levert bij de toegangspoort een bottleneck op waar mensen afscheid van elkaar nemen. Eenmaal binnen bleek de balie waar ik me moest melden nog dicht te zijn. Deze ging pas open vanaf een uur voor vertrek van het vliegtuig, al snel zou blijken waarom. Dit ga mij de gelegenheid om eens rond te kijken op deze luchthaven uit vervlogen tijden. In een kleine hal staan verschillende marktkraampjes met daarnaast een weegschaal. Boven de kraam staat de naam van de luchtvaartmaatschappij met exotische namen als Buddha Air, Tara airways en Guna airways (waarmee ik zou vliegen). De incheck procedure gaat zonder computer, maar met een lijst met namen. Het ticket wordt met een liniaal gescheurd om het juiste deel van het papier te bewaren en het overige aan de vliegende gast terug te geven. Nadat de tas gewogen is gaat er een claimtag om die bestaat uit een dik papier met een elastiek. Deze gaat om de tas en ieder ingecheckte bagage krijgt een nummer die ook op jouw afgescheurde randje komt te staan. Met het bewijs van betaalde luchthavenbelasting wordt dit aan het originele, door de gast geprinte ticket geniet. De tas gaat op een kar en je bent klaar voor de security check.

Na mijn observaties ging dan om 9:00 mijn balie open. Binnen 10 minuten stond ik bij de security check. Klaar voor mijn vlucht nam ik plaats in de vertrek hal met mijn koptelefoon op. Nog voor het eerste liedje was afgelopen stond er een vrolijk lachende man naar mij te gebaren. Ik herkende hem als een van de mannen die de incheck had verzorgd. Met mij koptelefoon op mijn schouders vroeg de man of ik met Guna naar Pokhara vloog. "yes, i am" antwoordde ik. " Boarding starts now". Verrast door deze snelle procedure pakte ik mijn spullen bij mekaar en keek ik op mijn horloge: 9:20. Ik stapte in de kleine bus van Guna en was blij dat ik kon zitten. Nadat er nog 8 andere mensen in de bus stapte reed deze weg. Zouden we maar met 9 man vliegen? De bus stopte nog even om de kar met bagage aan te koppelen en 5 minuten later stonden we voor ons vliegtuigje. Een toestel waar 25 man in kon en met 9 passagiers dus gewoon vertrok. We konden zelf onze stoel kiezen en ik dook achterin aan het rechterraam. Daar heb je namelijk het mooiste uitzicht over de pieken van de Himalaya (ok, een klein beetje voorbereiding heb ik wel gedaan). Een schitterende vlucht volgde, met fantastische uitzichten over de reuzen van deze machtige bergketen. Helaas landen we na een half uur al weer. Het was toen iets na 10-en (onze oorspronkelijke vertrektijd) en Pokhara was klaar om ontdekt te worden. 

Na het inchecken besloot ik op zoek te gaan naar iemand die iets voor me kan regelen voor een trekking. Hiervoor hoefde ik niet lang te zoeken, mijn hotelmanager had runde ook een agentschap. En nog geen half uur later was de trekking geboekt en kon ik me klaar maken voor 3 dagen bikkelen in de bergen. 

De rest van de dag heb ik rustig aan gedaan en kocht ik een jas, muts en een zaklantaarn voor een nog onbekend avontuur. Ook kocht een ik een boek over de geschiedenis van Nepal. Ik wilde toch iets meer weten over dit land in de bergen. Wat wist ik nu eigenlijk? Ik herinner me de moordpartij op de koning en de Maoïsten die het de regering moeilijk maakten. Tijdens trekkings moesten mensen soms geld betalen aan deze maoïsten. Verder wist ik vrijwel niets. Een mooi land met voornamelijk boeddhisten (dacht ik foutief). Nee, een reis voor mezelf is wat anders als een Djoser reis. Al snel leerde ik over de hindoes, koningshuis en de ellende die de politiek hier is, maar wellicht is dat stof voor een volgend verhaal?!

In de avond was ik klaar voor de trekking van 3 dagen.  Eerste dag zou pittig worden, de tweede iets rustiger en de derde betekende de terugweg naar beneden. Het doel: Poon Hill op 3200 meter. Vanaf hier kun je het Annapurna massief zien en nog twee bergen van boven de 8000 meter hoog. Die nacht zou ik niet zo best slapen, best zenuwachtig over wat er komen zou. 

Het volgende verhaal gaat over de 3 dagen trekking. Het was pittig, maar ook fascinerend en prettig.

Groet
Martijn