(Met mijn) Kop in de Kaukasus

Gamar Jobat (Hallo op z'n Georgisch) Allemaal,

Na weer een tijdje thuis te hebben gezeten ben ik dan eindelijk weer op reis. En deze keer weer iets geheel nieuws. De Kaukasus of om precies te zijn Armenie en Georgie.

Tot op dit moment verloopt alles super en verveel ik me nog niet. De groep is leuk en lekker relaxed. We zijn bezig samen deze twee landen te ontdekken. Organisatorisch verloopt alles op rolletjes.

Bij de voorbereiding op deze reis had ik me verheugd op de gastvrijheid van deze twee 'vrolijke' volkeren aldus de verschillende boeken en reisgidsen. Nu heb ik hier een andere verklaring voor. Ik zal eerst beginnen te omschrijven waarom ik denk dat de verschillende boeken praten over gastvrijheid.
Beide landen kennen nog geen massatoerisme, waardoor de meeste mensen redelijk onbevangen staan ten opzicht van 'ons' toeristen. De meeste sites zijn nog gratis en de historische betekenis is belangrijker dan de commerciele uitbuitbaarheid van de site. Daarnaast zijn de meeste sites die bezocht worden Christelijke kathedralen en kerken wat zou moeten staan voor gastvrijheid.
Tweede reden is dat vrijwel de gehele bevolking in de Kaukasus aan de drank is. Nu hoor je me daar natuurlijk niet over klagen, echter komen de mensen pas los bij een glas wijn, bier of wodka. Bij iedere diner wordt dan ook gedronken met daarbij een voorganger die het glas heft om te toosten. Wanneer je in het gezelschap zit dien je het glas ook te heffen en te wachten tot de spreker klaar is. Vervolgens slaan we gezamenlijk het glas in een keer achterover. Nu heb ik dan gelukkig wel geleerd van mijn op Smit, dus vergaat me dat goed.

In het hierboven geschreven stukje zit dan ook het misverstand (volgens mij). De bevolking is niet zo heel gastvrij en niet erg praatgraag. Dat is jammer. Vooral in Georgie lijkt het alsof de kater van de avond ervoor constant aanwezig is. Ik heb ook wel eens gelezen dat ze in Georgie ook niet van werken houden (maar daar wil ik mijn vingers niet aan branden). Een zeer gesloten volk waar niet zo veel gelachen wordt. Misschien oordeel ik te snel, maar er is nog weinig interactie tussen Martijn en de bevolking hier.
Wat het extra triest voor mij maakt is dat de meisjes (vrouwen) erg mooi zijn. Een beetje lonken gaat nog, maar er blijft een bepaalde afstand. Uiteraard is het taalverschil nog een ander probleem. Er wordt wel Engels gesproken, maar nog niet in grote getalen.
Lees hier de ervaringen van iemand die pas 10 dagen in twee landen is geweest, wellicht zal ik de (lichaams)taal nog niet goed kunnen lezen, dan wel spreken.

Ondanks deze tegenvallende gastvrijheid geniet ik wel. De landen zijn een ontdekkingstocht tussen het Europa van net na de 2e wereldoorlog (of misschien nog eerder) en Rusland. Schitterende forten of kerken op onmogelijk hoge plaatsen in de bergen. Een geheel nieuwe geschiedenis die ons wordt verteld. Want wees eerlijk...Wat weet jij van de Kaukasus? Twee voormalige Sovjet staatjes worstelend voor een bestaan. Wanneer je mensen hier spreekt wordt hier de hele geschiedenis weer opgerakeld om het huidige land bestaansrecht te geven. Dit is schitterend om te zien en te horen. Ongekende vaderlandsliefde, chauvinisme en haat ten opzichte van voormalige overheersers.

Inmiddels hoop ik een eerste beeld te hebben gegeven. Zo verwarrend als mijn verhaal misschien is, zo verwarrend zijn mijn gedachten nog over dit land. Ik ben er van overtuigd dat ik met positieve verhalen thuis ga komen. Maar misschien moet ik dan eerst meer ervaren en een nieuw taal leren!

Hoop dat met jullie alles goed is. Ik zal proberen binnenkort vanuit Jerevan weer te mailen.
Hopelijk wordt het weer beter bij jullie, wij hebben momenteel niet te klagen met 34 graden!

Groetjes en liefs
Martijn