Droomland voor Yeti
Door: Martijn
Blijf op de hoogte en volg Martijn
14 November 2012 | Nepal, Pokhara
Trekking naar Poon Hill
Dag allemaal,
Inmiddels ben ik al weer terug in Nederland en ben ik begonnen aan de laatste dagen voordat ik weer naar school ga om les te geven. De meesten van jullie heb ik al gesproken en het is goed om te horen dat het goed gaat met jullie. Terwijl komend weekend Sinterklaas weer spanning en sensatie gaat brengen voor ons allemaal kijk ik nog even terug op mijn trekking die vandaag een week geleden eindigde in Pokhara.
Na mijn voorbereiding van een paar uur was het dan op maandag tijd om te vertrekken. Ik had een pakket geboekt van 200dollar die bestond uit een gids, 2 overnachtingen en alle maaltijden. Op de berg hoefde ik alleen nog maar de drankjes af te rekenen. Goede deal leek mij, zeker omdat ik geen kaart of iets dergelijks had meegenomen (of gekocht) van het ter bereizen gebied. De nacht had ik slecht geslapen en droomde ik over Yeti, de verschrikkelijke sneeuwman, en lawines. Deze dromen bleken geheel onnodig achteraf, aangezien de Yeti zich ophoudt in de hoge toppen (tussen 5500 en 8848 meter Mount Everest) van de Himalaya en mijn hoogste punt zou op 3210 meter liggen. En dan de lawines van sneeuw zouden ook mij niet raken, want de sneeuw zou ik alleen maar zien vanaf een zeer veilige afstand. Deze ontnuchterende conclusies kwam uiteraard pas na terugkomst, dus de slechte nachtrust was wel degelijk daar.
Na een stevig ontbijt, ik wist niet welke ontberingen ik zou krijgen in het hol van de Yeti, ontmoette ik Bhim, mijn gids. Een man van 27 met een serieus gezicht. Hij stelde zich voor en was klaar voor vertrek. Net als ik had hij ook 1 rugzak klaargemaakt voor de trekking. Bhim wist, aldus degene bij wie ik de tour geboekt had, alles over de trekking en het gebied. En ik geloof ook echt dat hij heel veel weet over het gebied, maar helaas verliep de communicatie ietwat stroef aangezien zijn Engels niet altijd even sterk was. Regelmatig stelde ik hem vragen over de geschiedenis van Nepal, de politieke situaties, kastesysteem of het voormalige koningshuis. Hier kreeg ik niet altijd bevredigende antwoorden op. Het kan af en toe zo vervelend zijn om een vraag drie keer te stellen. Ach, waarschijnlijk zijn het ook niet de onderwerpen waar iedere toerist naar vraagt. Mijn vragen kwamen vooral ook voort uit een stukje interesse die ik voor het intrigerende land had. In mijn beleving was Nepal een soort droomland in de Himalaya, waar allemaal vrolijke mensen wonen. Echter in Pokhara had ik een boekje gekocht over de geschiedenis van Nepal. Het boekje heet 'Forget Kathmandu' en begint met de massale moord van de koninklijke familie op 1 juni 2001. Vanuit dit perspectief wordt de oude geschiedenis en de recente omschreven. Uit het verhaal blijkt dat het land de afgelopen 50 jaren is verscheurd door het koningshuis en een democratie. Dan zijn er ook nog de communisten en maoïsten die het land graag tot een republiek wilden maken. Kortom genoeg onderwerpen om het beeld van een droomland te laten vervagen. Een land met behoorlijk wat problemen rondom armoede, vrouwenrechten en politiek onvermogen om het goed te maken.
Nogmaals, ik begrijp dat dit niet de meest voorkomende onderwerpen van een gemiddelde trekker zijn.
Na ruim een uur in de taxi werden we in Nay Pu met onze rugzak uit de auto gezet. De trekking gaat beginnen. Met gezonde zenuwen ging ik dan beginnen, eigenlijk nog steeds niet helemaal beseffend wat er komen zal. Het eerste deel van de wandeling ging door een dorpje waar mijn permit getoond diende te worden, want gedurende de wandeling wordt wel bijgehouden waar je bent. Dit is om eventueel vermiste mensen (gepakt door een Yeti of lawine) te trasseren. Na het eerste dorp volgden we een rivier die ons langzaam naar boven bracht. Het pad ging nog over een onverharde weg, waar af en toe nog wat gemotoriseerd verkeer langs kwam. Ondertussen was het wel duidelijk dat we niet alleen zouden lopen. We kwamen regelmatig mensen tegen die eveneens aan de trekking waren begonnen of de weg naar beneden hadden gevonden en zich opmaakten voor een lekkere rustige rit naar Pokhara, klaar voor een lekkere douche, bier en goed eten.
Het eerste deel van de wandeling was redelijk makkelijk. Bhim (uitgesproken als Pim...toevallig hè) vroeg me hoe laat ik wilde lunchen. Volgens de Nederlandse gewoonte antwoordde ik "rond 13u". Waarschijnlijk wat aan de late kant voor mijn gids want om 12 uur kwamen we aan in het dorp waar we de lunch zouden nuttigen. Een heerlijk Dalh Bat (rijst op een grote zilverkleurige schaal met kip curry, Dalh (linzen in gele saus) groente en een stuk pampadum) stond binnen een half uur voor me. Ondanks het slechte slapen voelde ik me goed en het eerste deel viel enorm mee. Het was voornamelijk stijgen, maar af en toe ook dalen. Allemaal niet te stijl. Op deze manier houd ik het wel vol.
Bhim verzekerde me dat het volgende stuk zwaarder zou worden. Twee uur lang klimmen tot de top van de heuvel. Op deze heuvel lag de plaats waar we zouden overnachten. Rond een uur vetrokken we. We staken de rivier over en de beklimming kon beginnen. Het onverharde pad had inmiddels plaats gemaakt voor stenen trappen. Grijze stenen waren netjes over de heuvel geslingerd. Tijdens de wandeling kwamen we door kleine gehuchtjes waar het leven lijkt stil te staan. Twee ossen voor een ploeg en kinderen die met zelfgemaakt speelgoed spelen. Opvallend is dat vrijwel alle huizen in de bergen blauw geschilderd zijn, of blauwe daken hebben. Bhim kon hier geen duidelijke verklaring voor geven. 'Just the color of the houses of the mountians'. Ik dacht hierbij aan Jodphur in India. Ook hier waren huizen blauw, maar dan om de muggen weg te houden of de huizen koel te houden. Ik vermoedde eenzelfde mysterieuze reden voor de kleur hier. Puffend en steunend vond ik mijn weg naar boven. Als een echte man die zijn verlies niet wil toegeven, maakte ik foto's op de momenten dat ik moe werd. Een aantal keren passeerden we andere mensen die zich ook naar boven werkten. Bij het zien van de soms grimmige gezichten bedacht ik mezelf een niet veel vrolijker aanblik. De klim was gemeen pittig. In deze tijd gingen er vele gedachten door het hoofd. Bovendien was Bhim niet het praterige type en zwijgend haalden we de top in anderhalf uur. Eenmaal boven trakteerde ik onszelf op en cola, die op de berg ruim drie keer over de kop ging. Hier betaal je 1,80 voor een cola, terwijl dit in Pokhara en Kathmandu kan voor 50 à 60 cent. Trots over de afgelegde afstand realiseerde ik me ook dat deze trekking ook de afsluiting was van de reizen van de afgelopen maanden. Vele bijzondere dingen heb ik mogen meemaken in China, Vietnam en India.
Het was nog geen half drie toen Bhim eigenlijk had besloten om de overnachtingsplaats op te zoeken. Dit vond ik wel wat aan de vroege kant, dus maakte ik duidelijk eigenlijk door te willen. Gelukkig was het guesthouse voor vannacht nog niet vastgelegd. Hierop kreeg ik een compliment dat ik een "strong Walker" was en we zeker nog een uur verder konden lopen. Na een tweede t-shirt te hebben aangetrokken (ik zweette als een otter) wandelden we verder. Deze keer geen stijle trappen omhoog, maar af en toe omhoog, dan vlak en soms naar beneden. Tussen de heuvels door zagen we de toppen van de Annapurna, die met 8091 meter zijn kop uitstak. Wauw, wat een uitzicht en hoe supergaaf dat ik hier mag lopen. Zoals veel van jullie weten was de stap om alleen te reizen best een pittige voor mij. Ondanks mijn vele reizen als reisbegeleider (waar ik aan het werk ben en een rol heb) voelt deze manier van reizen best naakt. Geen rol of uniform waar ik in kan duiken. Nu, zo zonder Inés, miste ik wel mijn maatje naast me. Gezien mijn huidige reispartner (gids Bhim) had ik veel tijd om te mijmeren. Gelukkig maakte dit me niet sentimenteel of verdrietig, eerder nieuwsgierig naar de toekomst en mezelf.
Misschien wel typerend voor deze periode was het guesthouse waar we terecht kwamen. Een huis vol zwijgende gastheren en dames. Ik was er wel, maar deed niet mee in het geheel. Als een observator van een religieus festival waar ik geen lid van ben. Alles ging gewoon aan mij voorbij. Mijn eten werd bereid mijn kamer gewezen en de douche op warm gezet, maar dat was het. Wellicht manoeuvreerde ik mezelf ook in deze positie met mijn vermoeide benen en mijn gedachten die me voldoende stof gaven tot nadenken. Bovendien had ik me inmiddels vastgebeten in mijn boek. Dus de hele avond sprak ik enkele woorden met Bhim over de trip van morgen ("it is going to be very easy for you, only up and down") en het koningshuis ("who do you think killed the Royal Family?") en was ik overgelaten aan mijn gedachten en the Voice of Nepal. Het blijft toch bijzonder hoe de tv in dit soort afgelegen plaatsen een eerste levensbehoefte is geworden .
Na een warme douche en vele gedachtespinsels over de filosofie van reizen, koningshuis van Nepal, de kou buiten en het adembenemende gezicht over de Fishtail-top lag ik om half 9 in bed. Klaar voor een koude nacht (met twee dekens) en zin in de volgende beklimming viel ik slaap.
Morgen het vervolg!
Dag allemaal,
Inmiddels ben ik al weer terug in Nederland en ben ik begonnen aan de laatste dagen voordat ik weer naar school ga om les te geven. De meesten van jullie heb ik al gesproken en het is goed om te horen dat het goed gaat met jullie. Terwijl komend weekend Sinterklaas weer spanning en sensatie gaat brengen voor ons allemaal kijk ik nog even terug op mijn trekking die vandaag een week geleden eindigde in Pokhara.
Na mijn voorbereiding van een paar uur was het dan op maandag tijd om te vertrekken. Ik had een pakket geboekt van 200dollar die bestond uit een gids, 2 overnachtingen en alle maaltijden. Op de berg hoefde ik alleen nog maar de drankjes af te rekenen. Goede deal leek mij, zeker omdat ik geen kaart of iets dergelijks had meegenomen (of gekocht) van het ter bereizen gebied. De nacht had ik slecht geslapen en droomde ik over Yeti, de verschrikkelijke sneeuwman, en lawines. Deze dromen bleken geheel onnodig achteraf, aangezien de Yeti zich ophoudt in de hoge toppen (tussen 5500 en 8848 meter Mount Everest) van de Himalaya en mijn hoogste punt zou op 3210 meter liggen. En dan de lawines van sneeuw zouden ook mij niet raken, want de sneeuw zou ik alleen maar zien vanaf een zeer veilige afstand. Deze ontnuchterende conclusies kwam uiteraard pas na terugkomst, dus de slechte nachtrust was wel degelijk daar.
Na een stevig ontbijt, ik wist niet welke ontberingen ik zou krijgen in het hol van de Yeti, ontmoette ik Bhim, mijn gids. Een man van 27 met een serieus gezicht. Hij stelde zich voor en was klaar voor vertrek. Net als ik had hij ook 1 rugzak klaargemaakt voor de trekking. Bhim wist, aldus degene bij wie ik de tour geboekt had, alles over de trekking en het gebied. En ik geloof ook echt dat hij heel veel weet over het gebied, maar helaas verliep de communicatie ietwat stroef aangezien zijn Engels niet altijd even sterk was. Regelmatig stelde ik hem vragen over de geschiedenis van Nepal, de politieke situaties, kastesysteem of het voormalige koningshuis. Hier kreeg ik niet altijd bevredigende antwoorden op. Het kan af en toe zo vervelend zijn om een vraag drie keer te stellen. Ach, waarschijnlijk zijn het ook niet de onderwerpen waar iedere toerist naar vraagt. Mijn vragen kwamen vooral ook voort uit een stukje interesse die ik voor het intrigerende land had. In mijn beleving was Nepal een soort droomland in de Himalaya, waar allemaal vrolijke mensen wonen. Echter in Pokhara had ik een boekje gekocht over de geschiedenis van Nepal. Het boekje heet 'Forget Kathmandu' en begint met de massale moord van de koninklijke familie op 1 juni 2001. Vanuit dit perspectief wordt de oude geschiedenis en de recente omschreven. Uit het verhaal blijkt dat het land de afgelopen 50 jaren is verscheurd door het koningshuis en een democratie. Dan zijn er ook nog de communisten en maoïsten die het land graag tot een republiek wilden maken. Kortom genoeg onderwerpen om het beeld van een droomland te laten vervagen. Een land met behoorlijk wat problemen rondom armoede, vrouwenrechten en politiek onvermogen om het goed te maken.
Nogmaals, ik begrijp dat dit niet de meest voorkomende onderwerpen van een gemiddelde trekker zijn.
Na ruim een uur in de taxi werden we in Nay Pu met onze rugzak uit de auto gezet. De trekking gaat beginnen. Met gezonde zenuwen ging ik dan beginnen, eigenlijk nog steeds niet helemaal beseffend wat er komen zal. Het eerste deel van de wandeling ging door een dorpje waar mijn permit getoond diende te worden, want gedurende de wandeling wordt wel bijgehouden waar je bent. Dit is om eventueel vermiste mensen (gepakt door een Yeti of lawine) te trasseren. Na het eerste dorp volgden we een rivier die ons langzaam naar boven bracht. Het pad ging nog over een onverharde weg, waar af en toe nog wat gemotoriseerd verkeer langs kwam. Ondertussen was het wel duidelijk dat we niet alleen zouden lopen. We kwamen regelmatig mensen tegen die eveneens aan de trekking waren begonnen of de weg naar beneden hadden gevonden en zich opmaakten voor een lekkere rustige rit naar Pokhara, klaar voor een lekkere douche, bier en goed eten.
Het eerste deel van de wandeling was redelijk makkelijk. Bhim (uitgesproken als Pim...toevallig hè) vroeg me hoe laat ik wilde lunchen. Volgens de Nederlandse gewoonte antwoordde ik "rond 13u". Waarschijnlijk wat aan de late kant voor mijn gids want om 12 uur kwamen we aan in het dorp waar we de lunch zouden nuttigen. Een heerlijk Dalh Bat (rijst op een grote zilverkleurige schaal met kip curry, Dalh (linzen in gele saus) groente en een stuk pampadum) stond binnen een half uur voor me. Ondanks het slechte slapen voelde ik me goed en het eerste deel viel enorm mee. Het was voornamelijk stijgen, maar af en toe ook dalen. Allemaal niet te stijl. Op deze manier houd ik het wel vol.
Bhim verzekerde me dat het volgende stuk zwaarder zou worden. Twee uur lang klimmen tot de top van de heuvel. Op deze heuvel lag de plaats waar we zouden overnachten. Rond een uur vetrokken we. We staken de rivier over en de beklimming kon beginnen. Het onverharde pad had inmiddels plaats gemaakt voor stenen trappen. Grijze stenen waren netjes over de heuvel geslingerd. Tijdens de wandeling kwamen we door kleine gehuchtjes waar het leven lijkt stil te staan. Twee ossen voor een ploeg en kinderen die met zelfgemaakt speelgoed spelen. Opvallend is dat vrijwel alle huizen in de bergen blauw geschilderd zijn, of blauwe daken hebben. Bhim kon hier geen duidelijke verklaring voor geven. 'Just the color of the houses of the mountians'. Ik dacht hierbij aan Jodphur in India. Ook hier waren huizen blauw, maar dan om de muggen weg te houden of de huizen koel te houden. Ik vermoedde eenzelfde mysterieuze reden voor de kleur hier. Puffend en steunend vond ik mijn weg naar boven. Als een echte man die zijn verlies niet wil toegeven, maakte ik foto's op de momenten dat ik moe werd. Een aantal keren passeerden we andere mensen die zich ook naar boven werkten. Bij het zien van de soms grimmige gezichten bedacht ik mezelf een niet veel vrolijker aanblik. De klim was gemeen pittig. In deze tijd gingen er vele gedachten door het hoofd. Bovendien was Bhim niet het praterige type en zwijgend haalden we de top in anderhalf uur. Eenmaal boven trakteerde ik onszelf op en cola, die op de berg ruim drie keer over de kop ging. Hier betaal je 1,80 voor een cola, terwijl dit in Pokhara en Kathmandu kan voor 50 à 60 cent. Trots over de afgelegde afstand realiseerde ik me ook dat deze trekking ook de afsluiting was van de reizen van de afgelopen maanden. Vele bijzondere dingen heb ik mogen meemaken in China, Vietnam en India.
Het was nog geen half drie toen Bhim eigenlijk had besloten om de overnachtingsplaats op te zoeken. Dit vond ik wel wat aan de vroege kant, dus maakte ik duidelijk eigenlijk door te willen. Gelukkig was het guesthouse voor vannacht nog niet vastgelegd. Hierop kreeg ik een compliment dat ik een "strong Walker" was en we zeker nog een uur verder konden lopen. Na een tweede t-shirt te hebben aangetrokken (ik zweette als een otter) wandelden we verder. Deze keer geen stijle trappen omhoog, maar af en toe omhoog, dan vlak en soms naar beneden. Tussen de heuvels door zagen we de toppen van de Annapurna, die met 8091 meter zijn kop uitstak. Wauw, wat een uitzicht en hoe supergaaf dat ik hier mag lopen. Zoals veel van jullie weten was de stap om alleen te reizen best een pittige voor mij. Ondanks mijn vele reizen als reisbegeleider (waar ik aan het werk ben en een rol heb) voelt deze manier van reizen best naakt. Geen rol of uniform waar ik in kan duiken. Nu, zo zonder Inés, miste ik wel mijn maatje naast me. Gezien mijn huidige reispartner (gids Bhim) had ik veel tijd om te mijmeren. Gelukkig maakte dit me niet sentimenteel of verdrietig, eerder nieuwsgierig naar de toekomst en mezelf.
Misschien wel typerend voor deze periode was het guesthouse waar we terecht kwamen. Een huis vol zwijgende gastheren en dames. Ik was er wel, maar deed niet mee in het geheel. Als een observator van een religieus festival waar ik geen lid van ben. Alles ging gewoon aan mij voorbij. Mijn eten werd bereid mijn kamer gewezen en de douche op warm gezet, maar dat was het. Wellicht manoeuvreerde ik mezelf ook in deze positie met mijn vermoeide benen en mijn gedachten die me voldoende stof gaven tot nadenken. Bovendien had ik me inmiddels vastgebeten in mijn boek. Dus de hele avond sprak ik enkele woorden met Bhim over de trip van morgen ("it is going to be very easy for you, only up and down") en het koningshuis ("who do you think killed the Royal Family?") en was ik overgelaten aan mijn gedachten en the Voice of Nepal. Het blijft toch bijzonder hoe de tv in dit soort afgelegen plaatsen een eerste levensbehoefte is geworden .
Na een warme douche en vele gedachtespinsels over de filosofie van reizen, koningshuis van Nepal, de kou buiten en het adembenemende gezicht over de Fishtail-top lag ik om half 9 in bed. Klaar voor een koude nacht (met twee dekens) en zin in de volgende beklimming viel ik slaap.
Morgen het vervolg!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
