Marathon met horten en stoten
Door: Martijn
Blijf op de hoogte en volg Martijn
06 November 2007 | Verenigde Staten, New York
Dag allemaal,
Ruim een half jaar geleden zijn Rob en ik op het idee gekomen om een doel in ons leven te formuleren die op korte termijn in te lossen was. De marathon van New York. We hebben verschillende personen benadert om mee te gaan waarop Peter direct enthousiast reageerde. Ergens in mei waren dan ook 3 tickets richting New York geboekt.
Sinds die tijd zijn we dan ook bezig geweest ons voor te bereiden op deze dag in november. Hardloopschema's, adviezen, eetpatronen, drinkpatronen alles is de revue gepasseerd en zondagochtend ging om 4:30 de wekker. Om 5:00 een uitgebreid en zeer voedzaam ontbijt en off we go.
Zoals je leest was het erg vroeg en rond 7:00 stonden we te wachten tot de start. Deze zou plaats vinden om 10:10. Terwijl Peter en Rob zich rustig voor konden bereiden had ik last van een redelijke paniek aanval. In onze haast in de ochtend was ik vergeten medicijnen te nemen. Van pure paniek voelde ik me benauwder dan ooit (wat uiteraard niet waar was, want met de conditie was niks mis). Gelukkig had ik 3 uur de tijd om nog medicijnen te vinden. Na een bezoek aan vrijwel iedere medisch post op het terrein kon ik concluderen dat ik daar weinig aan had. Volgende optie was om iedereen langs te gaan en vragen of iemand ventolin had. Dit met redelijk succes. Ik hoorde (en wist) dat er een groep mee deed namens het astmafonds. Deze moest te traceren zijn. Ik had inmiddels een telefoonnummer en een smsje kon nooit kwaad (aangezien de telefoon niet werd opgenomen). Dit duurde maar tot het uiteindelijk 9:15 was en ik een smsje kreeg. Jawel...we konden elkaar ontmoeten. Tsjonge jonge, medicijnen smaakten nooit zo zoet!
10:10 de start. Een schot verklaarde het begin van de wedstrijd. We konden beginnen. Na ongeveer een kwartier wandelen konden wij ook de startlijn over. Kippevel van de eerst kilometers, zenuwen en nu al wandelende mensen. We hadden met z'n drieen afgesproken zo lang mogelijk bij elkaar te blijven. Rob en ik voorop en Peter bleef heel netjes bij. De brug over en vervolgens Brooklyn in. Nog een kippevelmoment van alle juichende en gillende mensen. Wat een feest en die Amerikanen gingen helemaal uit hun dak. Peter zei: "Op deze manier haal ik de finish moeiteloos" en dit zou ook waarheid worden.
De eerste kilometers gingen goed en het eerst uur was zo voorbij. Inmiddels had ik al wel last van mijn rechterknie. Deze zeurde aan de buitenkant. Op ongeveer 10 mijl (16,1 kilometer) ging het steeds minder en bleef Peter bij mij en liep Rob langzaam weg. Dit was te verwachten aangezien het tempo van Rob altijd wat hoger ligt. Bij de halve marathon (21,1 km) was het zeuren overgegaan in pijn en hebben Peter ik een stuk gewandeld. Dit maakt het helaas erger in plaats van beter. Door mijn hoofd schoot 'zal ik stoppen?..nee...daarvoor ben je niet gekomen!' Ik was super blij dat Peter bij me was. Na een bezoek aan de medische post (massage) probeerde ik het weer. Nog steeds niets beter. Bij de volgende post nam ik een asprine. Deze werkte na een kwartier. Strompelend ging ik verder. Peter bleef nog steeds bij me en waakte over mij. Ik kon me aan hem optrekken. We trokken inmiddels de brug naar Manhattan over en het 16mile bord was in zicht. Nog maar 10 mile. Nu gaat het lukken. Op First Avenue passeerden ons verschillend mensen en rond de 30 kilometer was dit een groepje die op was was voor een tijd rond 4:45. Aangezien Peter een beetje moest inhouden voor mij vroeg hij of we aankonden klampen. Voor mij te veel, maar Peter mocht gaan. Ik voelde me een stuk beter en in mijn eigen tempo zou ik het wel vol houden. Ik was over mijn dieptepunt heen en de mensen langs de kant schreeuwden nog steeds. Ik kon hen niet in de steek laten (ha ha) en ik vermande mezelf.
Een smsje dat ik de 30 km nog niet gehaald zou hebben zorgde voor meer energie...vooral de liefdevolle zorgelijke manier van het thuisfront geeft een positief gevoel!
De kilometers erna ging het allemaal redelijk. Om de mijl drinken en rustig aan doen. Ik had mijn toptijd (?) uit het hoofd gezet en was klaar om te aanvaarden dat ik rond de 5 uur zou lopen. Toch blijf je rekenen. Iedere mijl in 9 minuten zou 4:45 nog opleveren. 10 minuten 4:50, 11 minuten 5:55...etc. Ik heb mezelf de laatste minuten door de race geschreeuwd (inwendig dan)...kom op nog maar 3 mijl, een tijd onder de 5 uur zit er nog in...de laatste 2 mijl, wat een kolere stuk omhoog, maar je bent er bijna...zouden Rob en Peter al lang binnen zijn?...loop ik echt slecht of...nou kom op! Nog maar 1 mijl, da's 1,6 km. Nog heel ff...10 minuten...daar nog maar een kilometer etc. etc....
En daar is ie...de finish, kom op! Shit geen tijd onder de 5u.
Maar ik heb het gehaald! Wat een gevoel van uforie. Rob eindigde uiteindelijk op 4:46, Peter 4:49 en ik op 5:01!
Ondanks de pijn en moeite hebben we het gedaan! Ons doel gehaald en nu genieten!
Bedankt voor alle lieve en toffe smsjes tijdens de race en achter af!
Tot snel!
Liefs
Martijn
Ruim een half jaar geleden zijn Rob en ik op het idee gekomen om een doel in ons leven te formuleren die op korte termijn in te lossen was. De marathon van New York. We hebben verschillende personen benadert om mee te gaan waarop Peter direct enthousiast reageerde. Ergens in mei waren dan ook 3 tickets richting New York geboekt.
Sinds die tijd zijn we dan ook bezig geweest ons voor te bereiden op deze dag in november. Hardloopschema's, adviezen, eetpatronen, drinkpatronen alles is de revue gepasseerd en zondagochtend ging om 4:30 de wekker. Om 5:00 een uitgebreid en zeer voedzaam ontbijt en off we go.
Zoals je leest was het erg vroeg en rond 7:00 stonden we te wachten tot de start. Deze zou plaats vinden om 10:10. Terwijl Peter en Rob zich rustig voor konden bereiden had ik last van een redelijke paniek aanval. In onze haast in de ochtend was ik vergeten medicijnen te nemen. Van pure paniek voelde ik me benauwder dan ooit (wat uiteraard niet waar was, want met de conditie was niks mis). Gelukkig had ik 3 uur de tijd om nog medicijnen te vinden. Na een bezoek aan vrijwel iedere medisch post op het terrein kon ik concluderen dat ik daar weinig aan had. Volgende optie was om iedereen langs te gaan en vragen of iemand ventolin had. Dit met redelijk succes. Ik hoorde (en wist) dat er een groep mee deed namens het astmafonds. Deze moest te traceren zijn. Ik had inmiddels een telefoonnummer en een smsje kon nooit kwaad (aangezien de telefoon niet werd opgenomen). Dit duurde maar tot het uiteindelijk 9:15 was en ik een smsje kreeg. Jawel...we konden elkaar ontmoeten. Tsjonge jonge, medicijnen smaakten nooit zo zoet!
10:10 de start. Een schot verklaarde het begin van de wedstrijd. We konden beginnen. Na ongeveer een kwartier wandelen konden wij ook de startlijn over. Kippevel van de eerst kilometers, zenuwen en nu al wandelende mensen. We hadden met z'n drieen afgesproken zo lang mogelijk bij elkaar te blijven. Rob en ik voorop en Peter bleef heel netjes bij. De brug over en vervolgens Brooklyn in. Nog een kippevelmoment van alle juichende en gillende mensen. Wat een feest en die Amerikanen gingen helemaal uit hun dak. Peter zei: "Op deze manier haal ik de finish moeiteloos" en dit zou ook waarheid worden.
De eerste kilometers gingen goed en het eerst uur was zo voorbij. Inmiddels had ik al wel last van mijn rechterknie. Deze zeurde aan de buitenkant. Op ongeveer 10 mijl (16,1 kilometer) ging het steeds minder en bleef Peter bij mij en liep Rob langzaam weg. Dit was te verwachten aangezien het tempo van Rob altijd wat hoger ligt. Bij de halve marathon (21,1 km) was het zeuren overgegaan in pijn en hebben Peter ik een stuk gewandeld. Dit maakt het helaas erger in plaats van beter. Door mijn hoofd schoot 'zal ik stoppen?..nee...daarvoor ben je niet gekomen!' Ik was super blij dat Peter bij me was. Na een bezoek aan de medische post (massage) probeerde ik het weer. Nog steeds niets beter. Bij de volgende post nam ik een asprine. Deze werkte na een kwartier. Strompelend ging ik verder. Peter bleef nog steeds bij me en waakte over mij. Ik kon me aan hem optrekken. We trokken inmiddels de brug naar Manhattan over en het 16mile bord was in zicht. Nog maar 10 mile. Nu gaat het lukken. Op First Avenue passeerden ons verschillend mensen en rond de 30 kilometer was dit een groepje die op was was voor een tijd rond 4:45. Aangezien Peter een beetje moest inhouden voor mij vroeg hij of we aankonden klampen. Voor mij te veel, maar Peter mocht gaan. Ik voelde me een stuk beter en in mijn eigen tempo zou ik het wel vol houden. Ik was over mijn dieptepunt heen en de mensen langs de kant schreeuwden nog steeds. Ik kon hen niet in de steek laten (ha ha) en ik vermande mezelf.
Een smsje dat ik de 30 km nog niet gehaald zou hebben zorgde voor meer energie...vooral de liefdevolle zorgelijke manier van het thuisfront geeft een positief gevoel!
De kilometers erna ging het allemaal redelijk. Om de mijl drinken en rustig aan doen. Ik had mijn toptijd (?) uit het hoofd gezet en was klaar om te aanvaarden dat ik rond de 5 uur zou lopen. Toch blijf je rekenen. Iedere mijl in 9 minuten zou 4:45 nog opleveren. 10 minuten 4:50, 11 minuten 5:55...etc. Ik heb mezelf de laatste minuten door de race geschreeuwd (inwendig dan)...kom op nog maar 3 mijl, een tijd onder de 5 uur zit er nog in...de laatste 2 mijl, wat een kolere stuk omhoog, maar je bent er bijna...zouden Rob en Peter al lang binnen zijn?...loop ik echt slecht of...nou kom op! Nog maar 1 mijl, da's 1,6 km. Nog heel ff...10 minuten...daar nog maar een kilometer etc. etc....
En daar is ie...de finish, kom op! Shit geen tijd onder de 5u.
Maar ik heb het gehaald! Wat een gevoel van uforie. Rob eindigde uiteindelijk op 4:46, Peter 4:49 en ik op 5:01!
Ondanks de pijn en moeite hebben we het gedaan! Ons doel gehaald en nu genieten!
Bedankt voor alle lieve en toffe smsjes tijdens de race en achter af!
Tot snel!
Liefs
Martijn
-
06 November 2007 - 15:53
Niek:
Ik ben je helemaal vergeten ontzettend veel succes toe te wensen! Wat ontzettend stoer van jullie! Prachtig verhaal kreeg kippenvel;-)
En 5:01...ik vind het knap! Geniet nog even lekker na...
Liefs Niek xx -
06 November 2007 - 16:54
Papa En Mama:
knap gedaan hoor...hoe gaat het nu zijn jullie ook stijf en moe of valt het wel mee en hebben jullie al wat gezien van de wereldstad?geniet er maar van we blijven jullie volgen ..heel veel liefs van ons!!!xxxx -
06 November 2007 - 18:42
Rob Van Dijk:
Nou Nou het was me wel een race. Ondanks je paniekaanvallen voor het begin (is-ie weer eens wat kwijt, what's new) en de knieblessure doe ik het je nog steeds niet na. Knappe prestatie. Nu nog als toetje een Big Apple.
Veel plezier en tot maandag (moet je nog niet aan denken). -
06 November 2007 - 22:13
Tineke:
hm, iets kwijt, tja............
heb ik nooit!
ben trots op je! ben benieuwd wat je nu doet, laat me gokken.......
tot maandag , en dan nog 1 weekje en dan BCN!
Tineke -
07 November 2007 - 10:49
Willemijn:
Echt super goed dat je hem hebt uitgelopen! Veel plezier nog!
Liefs -
07 November 2007 - 21:20
Isa:
Gefeliciteerd!!!!!!!!
Heel gaaf....ben super trots op je.....
Tot volgende week.
Kus, Isa -
08 November 2007 - 08:41
Daantje:
He Tinus,
Helemaal super... wie had dat ooit gedacht. Ik ben echt trots op jullie en en vind 5:01 een super tijd!
Gefeliciteerd en een dikke zoen van Daantje -
09 November 2007 - 13:21
Annelies:
Jullie zijn toppers! Goed gedaan. Zie jullie morgen. xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
