Geschiedenisles...en andere zaken

Xin Ciou allemaal,

Een nieuwe reis en een nieuwe bestemming. Na ruim een week in Nederland en heerlijke relaxte vakantie in Denemarken ben ik donderdag op het vliegtuig gestapt naar Vietnam. Deze keer voor 'slechts' 3 weken. Eigenlijk net te weinig om het land echt door te krijgen. Gelukkig helpen eerdere ervaringen wel mee.
In mijn eerste verslag van mijn verlof schreef ik over de verschillende zaken waar ik over zou nadenken tijdens mijn reizen. Wel, ik ga proberen daar mee door te gaan. Alhoewel ik wederom mezelf leer kennen als iemand die moeilijk knopen door kan hakken. Dit deels omdat ik zo veel dingen leuk vind en voor een deel omdat ik niet zo goed weet wat ik wil. Dit laatste moet afgelopen zijn. Toch is het werk als reisbeleider daar misschien niet helemaal het juiste beroep hiervoor. Ik moet klaar staan voor de wensen van de klant en mijn eigen wensen moeten soms even in de koelkast. Nu weet ik dat ik daar redelijk goed in ben, dus deze reis zal uiteindelijk wel een aantal momenten krijgen waar ik even aan mezelf kan 'werken' , maar dat gaat vast later in de reis komen.

Vietnam als nieuwe bestemming is tot op dit moment nog niet zo nieuw. Vele beelden van eerdere reizen in 2000 en 2004 komen weer langs. Het land gaat lang niet zo snel als China. Daar zag ik het land voor mijn ogen bijna veranderen. Hier in Vietnam gaat het veel langzamer. Hier rijden nog steeds een enorme hoeveelheid aan brommers en scooters door de straten. De meeste faciliteiten zijn nog net als een aantal jaren geleden. Ook deze keer raak ik weer gefascineerd door de Vietnam oorlog die bijna 40 jaar geleden is geeindigd. Vreemd om te bedenken dat het zo lang geleden is geweest, maar aan de andere kant ook nog zo dicht bij. Het land is er nog wel vol mee bezig. Gisteren hebben wij gegeten bij een heldin van de VC. Ieder jaar wordt haar restaurant nog bezocht door de hoogwaardigheidsbekleders van dit land. Even schoot de gedachte door het hoofd dat ze ons wellicht als Amerikanen zou aan zien aangezien de reisbegeleider een volgevreten lichaam heeft. Gelukkig was dit niet waar en begroette ze mij allervriendelijkst. Dit laatste was niet in de laatste plaats omdat ik 20 personen naar haar restaurant bracht.
Wanneer je hier in het zuiden van Vietnam reist wordt je ook regelmatig geconfronteerd met de oorlog. In het War Remnant Museum in Siagon (Ho Chi Minh City) hebben de Vietnamezen een fascinerende tentoonstelling gemaakt over de gruwelijkheden van de Amerikanen tijdens de Vietnam Oorlog (of Amerikaanse oorlog zoals de Vietnamezen het noemde). Het museum heette oorspronkelijk het Museum van de Amerkiaanse Oorlogsmisdaden, maar deze naam is veranderd na de 'opendeur'-politiek in 1986. In dat jaar zocht Vietnam meer contact met de landen die het communisme niet hadden omarmd. En hierbij hoorden ook Europeze landen (en die waren niet zo enthousiast over de naam van hun bevrijders tijdens WO II). Je ziet in het musuem de meest gruwelijke foto's van Amerikaanse soldaten die mensen vermoorden en verminken. Bij iedere foto staat een iets te gedetailleerde uitleg over wat er te zien is.
Ook in de Cu Chi tunnels komt het Amerikaanse verleden weer naar boven. Met een glimlach vertelt onze gids over de 'heldendaden' van zijn vader. Hij zat bij de Vietcong en vanuit de tunnels beheerstten zij de regio. Dit ging zelfs zo ver dat ze tunnels hadden onder de grootste Amerikaanse basis in Vietnam. Hier verrasten zij de Amerikaanse soldaten met een nachtelijk bezoek, vaak met dodelijke afloop voor een nietsvermoedende Amerikaanse soldaat.
Fascinerend om te zien hoe de Vietnamezen na deze gruwelijkheden een geheel andere koers konden varen. Een koers die hen in eerste instantie het communisme bracht. Van 1975 (toen Vietnam officieel herenigd werd) tot 1986 werd op alle mogelijke manieren het communisme beleden. De inmiddels overleden held (1969) Ho Chi Minh had de Vietnamezen overtuigd dat gelijkheid de oplossing zou zijn. De Zuid-Vietnamezen, voor een deel gewend aan luxe van de Zuid-Vietnamees kapitalisme, moesten zich gaan schikken naar de wensen van de Noord-Vietnamezen. Alle mensen hadden een baan, tenzij je met de Amerikanen had gewerkt. Deze laatste groep ging naar heropvoedingskampen. Wanneer je een baan had dan werkte je voor de overheid en werd je betaald in rijst en vlees. Iedereen kreeg 10kg rijst en 1/2 kilo gedroogd vlees per maand. Daar moest je het mee doen. Langzaam maar zeker werden mensen luier, want het maakte niet uit hoe hard je werkte, je kreeg toch hetzelfde. De enige baan waar je wat meer kreeg was een baan bij de Communistische Partij. Dit kon niet goed aflopen natuulijk. En in 1986 was daar het breekpunt. Na overleg met China (en de Sovjet Unie) wordt Vietnam opener. In 1990 is de vollidige opheid een feit. Langzaam maar zeker komt er weer leven in de economie. Nu zijn we 22 jaar verder en is het land redelijk welvarend. Nog steeds 23 % leeft onder de armoede grens van $ 1,- per dag, maar er is voldoende eten en de bevolking lijkt tevreden.
Pff...wat een geschiedenis les is dit geworden. Ik hoop dat mijn studenten dit lezen ;-)

Ik heb hetgeen hierboven geschreven omdat ik een onzettend leuke gids heb. Deze reist de hele reis met me mee en kan me een kijkje geven in de psyche van het land. Ik realiseer me ook dat hij wel wat gekleurd is. Hij heeft een goede baan en is een gefortuneerd man na Vietnameze standaarden. Bovendien is hij een Chinees in Vietnam, maar ook dit geeft leuke perspectieven. Kortom ik heb het best na mijn zin.

Dan hier nog een paar 'leuke' dingetjes:
- In Vietnam serveren ze vaak ijsklontjes in je bier;
- Een vrouw uit mijn groep is aangereden door een taxi, niks ernstigs;
- Af en toe giet het hier, gisteren zijn we volledig nat geregend op weg naar het restaurant;
- Hier in Cantho, waar ik nu ben, is de specialiteit waterslang in restaurant. Heerlijk, slechts 7 mensen uit mijn groep durfde dit te proeven
- Vanavond hebben 4 dames de hele avond met hun benen op de stoel gezeten omdat er 2 kakkerlakken langs kwamen

Tot zover, ik ga weer slapen, want morgen moet ik om 6:00 klaar staan voor Tai Chi of een potje shuttle bal (ik denk het laatste). Daarna gaan we naar de Drijvende markt.

Ik hoop dat het goed gaat met jullie allemaal en ik vind het leuk om iets van jullie te horen.

Veel liefs,

Martijn